Pensjonat Włodzimierza Brazewicza

Pensjonat pod numerem 39 powstał przy, prowadzącej od stacji kolejowej bezpośrednio do mola, plaży i „łazienek”, ulicy Orłowskiej. Zrealizowany na stosunkowo dużej działce, na terenie byłego ogrodnictwa, jest dobrym przykładem tendencji w architekturze Orłowa Morskiego końca lat 30. XX w. Znakomita większość ówczesnych realizacji architektonicznych w tej miejscowości uzdrowiskowej to budynki pensjonatów – relatywnie duże, dwu-, trzykondygnacyjne – lub obszerne kilkurodzinne wille.

Projektantem jednego z najładniejszych pensjonatów został, cieszący się renomą, warszawski architekt Stefan Koziński.

Budynek otrzymał elegancką, asymetryczną elewację wejściową, powstałą z dwóch pasów okiennych, pionowego i poziomego, umieszczonego w delikatnie cofniętej kondygnacji przyziemia. Niewątpliwą dominantą fasady jest pion okien klatki schodowej, umieszczony w wysuniętym ryzalicie, który doskonale rozwiązuje sytuację wejściową budynku. Charakterystyczne układy pionowych okien, biegnące poprzez wszystkie kondygnacje, stały się wizytówką architektury tego okresu i spotykane są w wielu realizacjach modernistycznych na terenie Orłowa.

Budynek pensjonatu liczy trzy kondygnacje naziemne oraz praktycznie pełną kondygnację podziemną, w której usytuowanie były pomieszczenia pomocnicze pensjonatu, takie jak kuchnia, pralnia, spiżarnia oraz magazyny.

W pierwszej kondygnacji nadziemnej znajdowała się sala restauracyjna i pomieszczenia reprezentacyjne, w pozostałych kondygnacjach umieszczone były pokoje gościnne z pomieszczeniami pomocniczymi.

Elewację budynku zdobią regularne układy okien. To piękne zestawienie układu okien buduje harmonię budynku i podkreśla architektoniczny rytm. Fasady pokryte są tynkiem o typowym dla Gdyni odcieniu jasnego piaskowca.

Wnętrze budynku zdobi wspaniale doświetlona światłem dziennym klatka schodowa, która dominuje nie tylko w elewacji, ale również na planie budynku. Elegancję projektu podkreślają również zachowane detale, takie jak stolarka, posadzki, poręcze. Niestety, z powodu  przystosowania obiektu do funkcji szkolnych (w budynku mieści się Liceum Plastyczne) w okresie powojennym, wiele z detali wykończenia utracono bezpowrotnie.