Olejarnia portowa

Gdyńskie Zakłady Olejarskie wzniesiono jako drugi po Łuszczarni Ryżu przy Nabrzeżu Indyjskim zespół przemysłowy, mający przetwarzać sprowadzany z zagranicy surowiec na gotowy produkt. Inwestorem kompleksu była spółka Olejarnia Gdyńska założona przez udziałowców Danziger Öelwerke GmbH. Od 1932 r., po porozumieniu się z międzynarodowym koncernem Schicht-Unilever SA, rozbudowano kompleks w Zakłady Przemysłu Tłuszczowego i Olejarskiego „Union” SA Gdynia. 

Najistotniejszym architektonicznie obiektem był wysoki na 32 m, wykonany w technologii żelbetowej silos na nasiona oleiste. Cztery elewatory transportowały ziarno na jego szczyt, skąd surowiec przy użyciu urządzeń taśmowych rozdzielano do 21. komór. Wówczas produkty olejowe wyciskane były z nasion za pomocą silnych pras, a następnie bielone. 

Bryłę masywnej, praktycznie bezokiennej budowli zaprojektowano w układzie wydłużonego prostopadłościanu, który pod względem formy cechuje prostota funkcjonalizmu, awangardowego nurtu modernizmu. Uzupełnieniem szczytu części wieżowej są elementy dawnej identyfikacji wizualnej Olejarni w postaci dwóch sześciokątnych tablic z nazwą OLEJARNIA „UNION“ GDYNIA. 

W miejscu dawnego kompleksu Olejarni „Union”, po częściowej jego rozbiórce w 2012 r., firma „Vistal” Gdynia zbudowała halę produkcyjną. Nieduży fragment frontowy części wieżowej olejarni pozostawiono dostawiony do nowej elewacji hali wypełniającej całą przestrzeń po dawnych zakładach olejarskich.