Dom Lecznictwa Sanatoryjnego

Omawiany budynek położony jest na południowo-wschodnim zboczu zalesionego morenowego wzgórza, będącego częścią Kępy Redłowskiej, w odległości około 400 m od Klifu Orłowskiego. Obiekt pierwotnie został wybudowany jako trzykondygnacyjny Dom Wczasowo-Leczniczy Związku Pracowników Gospodarki Komunalnej i Przemysłu Terenowego. W roku 1967 na podstawie projektu techniczno-roboczego autorstwa architekta Czesława Wyki dokonano jego rozbudowy, tworząc dodatkową pełną kondygnację oraz mniejszą powierzchniowo nadbudówkę z tarasem widokowym. Ponadto w części północno-wschodniej, skierowanej w stronę klifu, Dom Sanatoryjny uzyskał skrzydło w kształcie przeszklonej parterowej rotundy spełniającej funkcję gastronomiczną.

Budynek powstał na planie prostokąta, ma dwie przeciwległe klatki schodowe połączone wzdłużnymi korytarzami dającymi dostęp do pokoi sanatoryjnych. Na pierwszej oraz ostatniej, piątej, kondygnacji umieszczone były pomieszczenia leczniczo-zabiegowe oraz wypoczynkowe. Na każdej kondygnacji sanatoryjnej znajdowały się pomieszczenia służebne, w tym sanitarne, zabiegowe i administracyjne. Przyziemie spełniało funkcje techniczne.

Elewacje – skierowana na las północno-zachodnia oraz skierowana na morze południowo-wschodnia, frontowa – zdominowane są przez rzędy szerokich, pełniących funkcję balkonową okien. Tę stronę budynku pięknie akcentuje taras widokowy z charakterystycznym pasem zadaszenia  piątej kondygnacji. Bardzo interesujące w swojej formie są ścięte ściany szczytowe. W tych bocznych elewacjach, w części południowo- zachodniej, pojawia się układ okrągłych okien nawiązujących formą do bulai okrętowych, które spełniają zarazem funkcje doświetlenia klatki schodowej. To nawiązanie buduje harmonię budynku i podkreśla architektoniczny rytm  wszystkich elewacji.

Budynek jako Dom Profilaktyczno-Wypoczynkowy „Zdrowie” proponował 160 miejsc noclegowych na całoroczne pobyty wczasowo-sanatoryjne. Oferował gościom pokoje 1-, 2-, 3- oraz 4-osobowe w różnym standardzie, salę konferencyjną na 40 osób,100-osobową salę restauracyjną przeznaczoną na organizację imprez okolicznościowych, poza tym organizowano w nim turnusy rehabilitacyjne, rekreacyjne i odchudzające. W roku 2005 z powodu obsuwającej się skarpy w pobliżu budynku, obiekt przestał być użytkowany. Po kilkukrotnych zmianach właściciela oraz pożarze w roku 2013 były „Dom Sanatoryjny” stał się zdewastowaną ruiną.

W chwili obecnej budynek czeka na wiążące decyzje dotyczące jego dalszego losu.