Urodzony 13 czerwca 1900 r. w Moskwie zasłużony i wielokrotnie nagradzany architekt tworzący w duchu modernizmu. Jego dorobek artystyczny miał duży wpływ na rozwój polskiej architektury nowoczesnej, dwudziestolecia i lat powojennych. Dorastał w przedrewolucyjnej Moskwie, w majętnej rodzinie wywodzącej się z Burgundii. W 1918 r. Lachertowie przenieśli się do Warszawy. W latach 1920 – 1926 studiował architekturę na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1921 r. poznał Józefa Szanajcę, przyjaciela i przyszłego współzałożyciela pracowni „Lachert & Szanajca” działającej w latach 1926 – 1939 (współpracę przerwała nagła śmierć Józefa Szanajcy na początku II wojny światowej).
Lachert czerpał z tradycji Le Corbusiera, a swoje zamiłowanie do nowoczesnej i funkcjonalnej architektury dzielił ze swoim przyjacielem. Dzięki tej współpracy duet stworzył razem ponad sto pięćdziesiąt projektów: funkcjonalne domy, mieszkania dla przeciętnie zarabiających ludzi, ale również wille pensjonaty, sanatoria, centrale telefoniczne, pawilony wystawowe itd.
Lahert był współtwórcą Stowarzyszenia Architektów Polskich i grupy Praesens. W lutym 1945 r. Lahert został członkiem nowo powstałego Biura Odbudowy Stolicy odpowiedzialnego za nadawanie kształtu powojennej Warszawie, w którym był kierownikiem Wydziału Architektury i Inżynierii. W tym samym roku objął kierownictwo katedry Projektowania Architektury Przemysłowej na Politechnice Warszawskiej (lata 1945 – 1960), zdobył tytuł profesora nadzwyczajnego w 1948 r. i zwyczajnego w 1966 r., zaś w latach 1950 – 1954 objął stanowisko dziekana uczelni. Przez ten czas Bohdan budował i umacniał system polityczny – związany był z PPR i PZPR. Pracował głównie w Warszawie, ale był mocno zaangażowany we współtworzenie Gdyni oraz promowanie swojego kraju za granicą.
Bohdan Lahert wsławił się głównie koncepcją budowy osiedla Muranów Południowy z lat 1948 – 1956 (na miejscu warszawskiego getta). Pierwszym budynkiem, który zaprojektował (również pierwszym awangardowym budynkiem w Warszawie), był jego własny dom. Powstał on w latach 1928 – 1929 r. przy ul. Katowickiej, na Saskiej Kępie, zainspirowany pracą Rudolfa Świerczyńskiego (był to projekt dyplomowy Lacherta z czasów studiów). Jego gdyńskie realizacje to: Bank Gospodarstwa Krajowego u zbiegu ul. 10 Lutego i ul. Poniatowskiego w roku 1927, Pensjonat „Victoria Regia” przy ul. Henryka Sienkiewicza 11 (dom dla Gustawa Pełki) projekt z 1927 r., zespoły budynków mieszkalnych Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych w Poznaniu (ZUPU) projekt z 1930 r. Swoją twórczość Lahert określał jako modernistyczną w formie i społeczną w treści.
Bohdan Lahert za swoje dokonania został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta), nagrodzony Złotą Odznaką Odbudowy Warszawy, a w 1984 r. prestiżową nagrodą SARP. Zmarł 8 stycznia 1987 r. w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.